21 AY GERİDE KALDI (Hatta ben bu yazıyı yayınlayana kadar 22 ay oldu)

Dünyaya bir daha gelsem yine kadın olmak isterdim şüphesiz. Nasıl bir duygu bu halen aklım almıyor. Karnımda 2 beden can buluyor ve onlar şimdi 2 yaş olma yolunda hızlı adımlarla koşuyorlar ve ben tabiatın hem ne kadar inanılmaz olduğunu hem bu mekanizmanın yaratıcısı Allahın varlığının ne kadar var olduğunu ta derinlerde bir yerlerde hissederek yaşıyorum.
Bir bebeğin gün ve gün büyümesine tanık olmak biz büyükler için ne kadar eğitici olabileceğinin hiç farkında değildim. Ama hep sakladığım ya da sakladığımı sandığım tüm çocuksu duygularımı çocuklarımla tekrar yaşamak beni ne kadar canlı kılıyor tarif edemeyeceğim. Onlar büyüdükçe beni gençleştiriyorlar, onlar geliştikçe ben de gelişiyorum. Onlar kendi karakterleri bulmaya başladıkça ben de kendimi daha yakından tanıma fırsatı buluyorum. Onlar insanlara açılmaya başladıkça ben de insanların gerçekte nasıl olduklarını daha yakından görebiliyorum. Bir bebeğin büyüyüp erişkin haline gelmesi için verilen emeklerin hangi yürekle yapıldığını yaşıyorum. Annelerin hakkı hakikaten hiçbir zaman ödenmez diyorum ama babanın da bir çocuk için nasıl önemli olduğunu an ve an yaşıyorum.
Ben sevgimi çocuklarıma akıttıkça ve onlardan geri bir sevgi seli görünce deli oluyorum ve cennet bu olsa gerek diyorum. Ay diyecek ne çok şeyimin birikmiş. Kendimi bıraksam oturup saatlerce yazacağım ama bu bloğun kahramanlarının haklarını çiğnememek adına kendi düşünce ve duygularım ile çekilip sizi geçirdiğimiz 2009 yazına ait karelerle baş başa bırakıyorum.
Sevgiyle kalın,