Artık sona doğru geldik ve içerideki her havayı teneffüs edişimde, o anı hissetmeye çalışıyorum. Emrah yeşil önlüklere bürünmüş geliyor.
Ellerim kollarım iki yana bağlanıyor. O anda sanki kalkıp, olaya müdahele edeceğim gibi. Üst üste karnımdan aşağısı hissedip hissetmediğime dair kontrol ediyorlar. Bir sürü yeşil önlüklü insanlar doluşmaya başlıyor. Tam şenlik! Kaç senelik doktorumu bile yeşil adamlar arasından zor seçiyorum. KOnuşmalar başlıyor. Karnıma ağırlıklar biniyor ya da öyle hissediyorum. Biraz zorlanıyor. Ve "abi"miz Emirim ilk çığlıklarla dünyaya geliyor. Hemen saniyeler sonra ikinci bir çığlık! İremim de geldi.
Emrah benden şanslı; tüm doğumu gördü. Bense sesleri pür dikkat takip ediyorum. Bakalım ne zaman göreceğim. Çok sabırsızım, sesleri duydukça gözyaşlarıma da hakim olamıyorum. Artık onları kucağıma almak istiyorum, koklamak istiyorum. Bilmem ilk an güzel kokuyorlar mı?
Beni konuşturmaya çalışıyorlar, bir yandan da dikiyorlar. Duymuyorum haliyle. Veee sonunda bir yeşil adam (çim adam)elindeki küçük kundağı kollarımın arasına veriyor.(Tehlikeli olmadığım anlaşılıp, ellerim çözülmüş durumda)Kucağımda İremim, o kadar küçük, o kadar pürüzsüz ki, inanmakta zorluk çekiyorum.
Emrahın koluna da Emirimi bırakıveriyorlar. Ellerimiz kollarımız dolu, ilk aile oluşumuzu kutluyoruz! Ve kısa ama heyecan dolu anlardan sonra,yaklaşık 1 dakika, bebeklerimizi alıp, kontrolleri için gidiyorlar. Pis yeşil adamlar. Neyse ki yukarıda bir araya geleceğiz.
Emrah benden şanssız; doktorum Emraha rahmimi, yumurtalıklarımı gösteriyor. Artık kocamla daha da içli, dışlıyız.Kimse tutamaz bizi...
Herşeyim canım bebeklerim, ailemize hoşgeldiniz!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder